محمد بهمن‌بيگي، يكي از بهترين نويسندگان معاصر بود؛ اما زيبايی قلم كمترين فضل اين مرد بزرگ است. بيش از 70 سال از عمرش را زير چادرهای عشايری و همراه كوچ‌های آنان گذراند تا بچه‌های ايران‌زمين را خواندن و نوشتن بياموزد. بهمن‌بيگي، در اوج بی‌ادعايي كار بزرگي را در بخشي از ايران به نتيجه رساند. او هزاران نفر را از كوه و دشت و بيابان به زير چادرهاي سوادآموزي كشاند و اكنون نسل فرهيخته‌اي از ديار قشقائي مرهون همت و نوع‌دوستي او هستند.

كتاب بخارای من ايل من را بخوانيد تا بدانيد انسان كامل، يعني همين آدم‌های نوع‌دوست؛ نه آنان كه صوفيه مي‌گويد و ما هيچ نشاني‌ از آنها نداريم مگر مشتي القاب عجيب و غريب. ارزاني خودشان.
خداي بيامرزادش.